نادا الناشف، سرپرست کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل، گفت: «این وضعیت ناامیدکننده ایجاب می‌کند که همه دست اندرکاران اطمینان حاصل کنند که هیچ مهاجری مجبور به پذیرش بازگشت کمک به وضعیت ناامن یا ناپایدار در کشور مبدا خود نشود».
در میان فقدان حمایت در داخل و خارج از لیبی، مهاجران برای فرار از شرایط توهین آمیز بازداشت، تهدید به شکنجه، خشونت جنسی، ناپدید شدن اجباری، اخاذی و سایر آزارها، تحت رفتارهای غیراستاندارد قرار می گیرند.
«در مجموع این شرایط ایجاد شده است یک محیط اجباری که اغلب با انتخاب آزاد ناسازگار است“، در این گزارش آمده است.
بررسی واقعیت
در اصل، “بازگشت های کمکی” داوطلبانه هستند.
با این حال، این گزارش نشان می دهد که در واقعیت، بسیاری از مهاجران در لیبی قادر به بازگشت واقعی بر اساس قوانین و استانداردهای بین المللی حقوق بشر، از جمله اصل رضایت آزاد، قبلی و آگاهانه نیستند.
خیلی ها متوجه می شوند که دارند چاره ای جز بازگشت به همان شرایطی که آنها را وادار به ترک کشورهایشان کرده بود در وهله اول، این گزارش بیان می کند.
عواقب طولانی مدت
«هر مهاجری که به کشوری بازگردانده می‌شود که با عوامل نامطلوب و ساختاری مواجه است که افراد را مجبور به ترک کشور مبدا خود می‌کند، از جمله نقض و نقض حقوق بشر، اثرات نامطلوب تغییرات اقلیمی و تخریب محیط‌زیست، درگیری‌های مسلحانه، آزار و اذیت، یا این گزارش هشدار می‌دهد که ترکیبی از این دلایل ممکن است در وضعیتی آسیب‌پذیرتر از قبل قرار گیرد.
عودت کنندگان همچنین با بارهای شخصی، مالی و روانی اجتماعی بیشتری روبرو هستنداز جمله در نتیجه ترومای شدیدی که در لیبی تجربه کردند.
این گزارش می افزاید: در غیاب راه حل های پایدار برای این مشکلات، مهاجران ممکن است احساس کنند مجبور به ترک دوباره در شرایط حتی مخاطره آمیزتر هستند.
کتک زدن مردم مثل حیوانات
همچنین حاوی شهادت برخی از 65 مهاجری است که توسط دفتر حقوق بشر سازمان ملل (OHCHR) مصاحبه شده و اخیراً به گامبیا بازگردانده شده بودند.
«آنها مرا به زندان آوردند. اما حتی در آن زمان به بازگشت به گامبیا فکر نمی کردم. سپس با چوب وارد زندان شدند و مانند حیوانات مردم را می زدند. گاهی پول و لباس خوبت را می گرفتند. دندان هایم را شکستند. بنابراین، من بازگشت را پذیرفتمیکی از مهاجران گفت.
یکی دیگر توضیح داد: «من فرصتی نداشتم که از لیبی یا جاهای دیگر حمایت کنم. فقط به من پیشنهاد شد که به خانه برگردم.”
‘وضعیت غیرقابل تحمل
از سال 2015، بیش از 60000 مهاجر در لیبی از طریق برنامه های “بازگشت کمکی” به کشورهای مختلف در سراسر آفریقا و آسیا بازگردانده شده اند، از جمله حداقل 3300 گامبیایی که از سال 2017 به این کشور بازگشته اند.
خانم لیبی تاکید کرد: لیبی و کشورهای درگیر باید گام‌های فوری برای رسیدگی فوری به این وضعیت غیرقابل دفاع و غیر وجدان بردارند. النشیف افزود: «مقامات لیبی باید فوراً به همه موارد نقض و تجاوز به حقوق مهاجران پایان دهند».
این مقام ارشد سازمان ملل تاکید کرد که سایر کشورها نیز مسئولیت دارند “با افزایش مسیرهای امن و منظم پذیرش در سرزمین های خود، از مهاجران گرفتار شده در لیبی حمایت کنند و از آنها محافظت کنند”.
