گاهی اوقات احساس می‌کنم درگیر مبارزه‌ای روزانه هستم تا به نسخه‌ای سطحی‌تر از خودم نباشم. اولین محرک سطحی شدن، فناوری است، روشی که دامنه توجه را کاهش می دهد، روز را با حواس پرتی وسوسه انگیز پر می کند. محرک دوم، سیاسی شدن همه چیز است. مانند بسیاری از مردم، من بیش از حد وقتم را درگیر سیاست می‌کنم – خشم‌های حزبی قابل پیش‌بینی، تحلیل رقابت‌های انتخاباتی اسب‌سواری، رسوایی ترامپ.
بنابراین من سعی می کنم اقدامات متقابل انجام دهم. به سمت هنر فرار کردم.
من به دنبال آن تجربیاتی هستم که همه ما در کودکی داشتیم: آنقدر درگیر یک داستان ماجراجویی می‌شویم که از کنار گذاشتن آن برای صرف شام خودداری می‌کنی. آنقدر در یک قطعه موسیقی غوطه ور می شوید که احساس می کنید احساسات اولیه در درون شما موج می زند. با نقاشی به قدری زیبا روبرو می شوید که احساس می کنید درست به دنیای جایگزین آن قدم گذاشته اید.
چیزی که در مورد چنین تجربیاتی می توان گفت این است که شما خود را در یک کتاب یا آهنگ گم کرده اید – مکان و زمان را از دست داده اید. اما دقیق‌تر است که بگوییم یک اثر هنری صدای خودآگاه خودآگاهی را که معمولاً از درون می‌چرخد، خاموش کرده است. یک اثر هنری به عنوان دریچه ای برای قلمرو عمیق تر ذهن عمل کرده است. این پادشاهی پنهان و نیمه آگاه را در درون ما گشوده است که از آن احساسات بیرون می‌آیند، جایی که احساسات اخلاقی ما پیدا می‌شوند – آن واکنش‌های آنی و زیبایی‌شناختی که باعث می‌شوند در حضور ظلم و تحسین در حضور سخاوت، احساس انزجار کنیم.
هنرها در آن سطح عمیق روی ما کار می کنند، سطحی که واقعاً مهم است. شما به من کسی را بدهید که مخالف بودن با من در هر موضوعی، اما کسی که قلب خوبی دارد – که توانایی همدردی با دیگران، مشارکت در مصیبت ها، آرزوها و رویاهای آنها را دارد – خوب، من می خواهم تمام روز با آن شخص بمانم. شما به من یک نفر را می دهید که موافق با من در هر مورد خاص، اما کسی که قلب سرد و خشمگینی دارد – خوب، من نمی خواهم با او کاری داشته باشم.
هنرمندان عموماً به دنبال بهبود افراد دیگر نیستند. آنها فقط می خواهند یک بیان کامل از تجربه خود ایجاد کنند. اما هنر آنها این پتانسیل را دارد که بیننده را انسانی کند. اون چطور انجامش میدهد؟
اول، زیبایی ما را وادار می کند که نوع خاصی از توجه را به خود جلب کنیم. این شما را مبهوت می کند و شما را وادار می کند که تمایل خود محوری را برای تحمیل نظرات خود بر چیزها کنار بگذارید. شما را وادار می کند که در مسیر خود توقف کنید، نفس بکشید و خود را باز کنید تا بتوانید آنچه را که ارائه می دهد دریافت کنید، اغلب با نوعی هیبت و احترام کودکانه. به شما آموزش می دهد که دنیا را صبورتر، عادلانه تر و متواضع تر ببینید. در «حاکمیت خیر»، رمان‌نویس و فیلسوف آیریس مرداک می‌نویسد که «فضیلت تلاشی است برای سوراخ کردن پرده آگاهی خودخواهانه و پیوستن به جهان آنگونه که واقعاً هست».
دوم، آثار هنری کارنامه احساسی شما را گسترش می دهند. وقتی شعری می خوانید یا مجسمه ای را می بینید، حقیقت جدیدی را یاد نگرفته اید، اما تجربه جدیدی داشته اید. راجر اسکروتون، فیلسوف بریتانیایی، نوشت: «شنونده سمفونی مشتری موتزارت با دریچه‌های باز شادی و خلاقیت انسانی روبرو می‌شود. خواننده پروست در دنیای طلسم دوران کودکی هدایت می‌شود و به پیشگویی عجیب غم‌های بعدی ما که در آن روزهای شادی وجود دارد، پی می‌برد.»
این تجربیات نوعی دانش عاطفی را به ما میدهد – چگونه احساس کنیم و چگونه احساسات را ابراز کنیم، چگونه با کسی که غمگین است همدردی کنیم، چگونه رضایت والدینی را که رشد فرزندش را دیده‌اند به اشتراک بگذاریم.
سوم، هنر به شما می آموزد که دنیا را از چشم دیگران ببینید، اغلب شخصی که عمیق تر از شما می بیند. مطمئناً، “گرنیکا” پیکاسو یک اثر هنری سیاسی است، درباره یک جنایت در جنگ داخلی اسپانیا، اما مانند یک مستند، صحنه دقیقی از آن جنگ را نشان نمی دهد. این عمیق‌تر است تا تجربه‌ای از وحشت ناب، تجربه جهانی رنج، و واقعیت خونخواهی انسانی که به آن منتهی می‌شود، به ما بدهد.
البته “مرد نامرئی” یک رمان سیاسی در مورد بی عدالتی نژادی است، اما همانطور که رالف الیسون بعدها نوشت، او سعی داشت نه فقط رمانی برای اعتراض نژادی، بلکه یک “مطالعه دراماتیک در انسانیت تطبیقی که به نظر من هر رمان ارزشمندی باید بنویسد” بودن.”
من خودم را به موزه‌ها و مواردی از این دست می‌کشم با ترس از این که در عصر سیاسی و فناوری، هنرها کمتر در زندگی عمومی نقش محوری پیدا کرده‌اند، و به نظر نمی‌رسد که ما درباره رمان‌ها و پیشرفت‌های هنری آنطور که مردم در زمان‌های دیگر بحث می‌کردند، بحث کنیم. جهان هنری و ادبی خود با تفکر گروهی منزوی تسخیر شده است و این به غیرانسانی شدن فرهنگ آمریکایی کمک کرده است.
اما ما هنوز هم می‌توانیم شورش‌های کوچک خود را به نمایش بگذاریم، هر از گاهی به اعتیادهای سیاسی خود لگد بزنیم، و از بازی آزادانه ذهن، روحیه غیرقانونی و حالت‌های اوج‌گرفته و آدرنال آگاهی که بهترین هنر هنوز فراهم می‌کند لذت ببریم. اوایل امسال چند بار از نمایش ادوارد هاپر در ویتنی بازدید کردم و توانستم نیویورک را از چشمان آن مرد ببینم – اتاق های یدکی در خیابان های فرعی و افراد منزوی داخل آن. بیشتر مطالبی را که می خوانم فراموش می کنم، اما آن تصاویر در ذهنم زنده می مانند.
